Budala

Yeryüzü henüz daha küçük bir çocukken, kızıl taşlarla süslüyken, budalanın biri tanrıya savaş açtı. Kazanacağından ümidi yoktu, ama boyun eğmekte fıtratında yoktu. Fakat tanrı güçlüydü, kızıl taşları ve budalayı yaratandı. Bu yüzden budala, etleri kemiklerinden ayrılıp, kızıl toprağa düşene kadar savaşsa da yenildi.

Budalanın ömründe bu savaş yüzyıllar sürdü. Tanrının ömründe saniyeden az. Yorgun düşüp, vazgeçmek istediği çok zamanlar oldu. Başaramayacığını o da biliyordu fakat yenilene kadar devam etti. Etmek zorundaydı. Sonra aklına bir fikir geldi. Tanrıyı yenemezdi belki ama onunla antlaşma yapabilirdi. Tanrıdan özür dilemeliydi ve yaptığı haksızlıkları dile getirmemeliydi. Fakat tanrı her şeyi bilendi. Onun içindekini de bildi.

Budala tanrıya teklifini sundu. Antlaşma istedi. Tanrı buna güldü. Hem de sinirlendi. O kim oluyordu ki kendini tanrıyla aynı kefeye koyuyordu? Tanrı isteseydi ona ölümsüzlük verir de sonsuza kadar işkence çektirirdi. Tanrı isteseydi onu öyle bir yerle bir ederdi ki vücudundaki su damlaları sonsuza kadar bu yok oluşu hatırlardı. Fakat tanrı onu yok etmedi, ölümsüz de kılmadı. Yapayalnız bıraktı. Zira kendini tanrı ile eşit görüp de tanrıya savaş açan bu budalanın hakkı tanrısız kalmaktı.

Ilk zamanlar bu çok güzel geldi budalaya. Aslında kazanmış bile sayılabilirdi. Evet, altınlar, gümüşler, sonsuz gençlik kazanmamıştı ama özgürdü şimdi. Kimseye hesap vermek zorunda değildi. Hayatı yalnızca onundu. Başkasının değil.

Fakat çok geçmeden ne kadar budala olduğunu anladı. O terkedilmişti ama kızıl toprak her zerresiyle tanrıyı anlatıyor, mavi gökyüzü her ışık zümresinde tanrıya teşekkür ediyordu. Kendisini kurtarmıştı ama geri kalan her şey hala tanrınındı.

Sonra yalnızlık dayanılmaz oldu. Bu kadar özgürlük çok ağır bir yüktü. Nereye giderse gitsin dünyanın sonunu bulamıyor, ne aşağısını ne yukarısını bilemiyordu. Bir gün içini amansız bir dehşet kapladı. Buna inanamadı. Çünkü o etleri kemiklerinden ayrılana kadar tanrıyla savaşmıştı da bu kadar korkmamıştı. Çünkü o zaman tanrı vardı.

Bi şey yapmalı, bir çözüm bulmalıydı. Önceleri tanrı onu yaratmıştı, şimdi o bir tanrı yaratabilirdi.

Dünyanın bu çocuk halinde en ihtişamlı görünen kızıl kayalardı. Bir de gökyüzü vardı. Kızıl kayalardan bir gök tanrısı yapmaya karar verdi ve yaptı. Sonra ona dua etti. Af diledi. Esenlikler istedi.

Bütün bunlar olurken tanrı insana bakıp onun budalalığına acıdı. Topraktan bedenine kendi ruhundan üflediği bu canlı, ruhunu satmayı, kendi hücrelerine kulak tıkamayı, kalbinin yalnızlığını ve hatta ruhunu sattığını dahi unutmayı yeğlemişti ama kabul etmemişti, boyun eğmemişti. Budalanın unutkanlıkları ne eksiltirdi tanrıdan ya da ne kattı budalaya? Budalanın unutkanlıkları ne tanrıdan bir şey eksiltti ne de budalaya bir şey kattı. Dünyanın genç zamanlarında ruhlarını satmış budala bedenler öfkelenmeye, yok saymaya, baş kaldırmaya devam etti. Bu da kızıl kayalarla başlayıp, yeşerip mavilenip sonra tekrar kızıla dönecek topraklarda devam edip gidecekti. Ta ki yeryüzünde ruhuna sahip çıkan bi beden kalmayana dek. Kıyameti kim görecek? 

Yorumlar

  1. Engin20 Temmuz 2024 22:44

    Bu yorum yazar tarafından silindi.

    YanıtlaSil
  2. Engin20 Temmuz 2024 22:45

    Varlık ve yaradan ilişkisini psikolojik, tarihsellik ve sosyolojik bağlamında bir kontekste oturtup böyle güzel bir deneme ortaya çıkarılmış olması çok enfes. Etkileyici.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı