Hangi evrende sevdin beni?

Kaç ömür eskittim bir tek kendiminkinde? Kaç kişilik sevdim seni? 

Bi ömrümde bi çaycıydım, sen patronun kızı.O kadar özgür, o kadar engin, o kadar hayatın bi parçasıydın ki, karışsan yağmurlara sanki yağardın insanlarin üstüne rahmet olarak. Öyle çok sevmiştim ki seni, en büyük dileğim bi kerecik beni görmendi. Öyle üstün körü değil de, taa gözlerime bakman. Ama Hiç görmedin. 

Bi ömrümde hayta bi taksiciydim. Sen terzi çırağı. Hep sizin terzihanenin önünde beklerdim, ne olur, ne olur bi kere bak bana, beni gör. Etrafında ateş başında dönen pervaneler gibi oldum da bi kere bana ben gibi bakmadın. Ve bi keresinde kendi icinde kaybolmuştun, yürürken hiç ses çıkarmadın, toz yapmadın, seni bulamadim. 

Bi ömrümde koskoca müdür oldum. Çok zengindim, çok kültürlü, okumuş iyi aile cocuğu. Yine olmadı. O zaman sen isçi bi adama aşıktın. Bi keresinde ikimizde anarşist olduk. Ölümüne halkların kardeşliğini savunduk, kan emicilerin masumları sömürmelerine karşıydık, hapishaneler bebeklere, fikirlere zindan olmaz dedik, olmamalıydı, direndik, çok dayak yedik beraber, yinede dönmedik doğru bildiğimizden. Bu sefer aynı taraftaydık, aynı kap suyu, yarim ekmegi, aynı hücreyi paylaştık da sen yine beni sevemedin.

Bütün klişe film sahnelerini yaşadık seninle. Yağmurda ıslandık beraber, ben hasta oldum sen bana baktın. Bi kere sen çok çaresizdin ve bana öyle sarılmıştın ki, yardım et demiştinde, ben o an ölümü dize getirebilirdim. 

Bi keresinde sen anne olmuştun, hayırsız kocan sen haberi verir vermez toz olmuştu. O an hayatta tanıyıp tanıyabileceğin en iyi baba olmaya karar vermiştim. Yine istemedin beni. İlk başta yapabilirsin sandın, tuttun elimi bi, sonra öylece bıraktın. Bi bakışın vardı beni terkederken, çok ağırdı, kaldıramadım. Bu sefer yaralarıma sebep olana değil yaralarıma ağıtlar yazmak istedim. Hangisi daha zordu, hangisi daha çok canımı acıttı bilemedim, terk edilmek mi yoksa hiç sevilmemek mi?

Senin yüzünden ne kadar çok kere yaşlandım, kaç kere ölümün eşiğine geldim, başka ne çok derdi unuttum ve hatta öldüm. Bi ömrümde kimsesizdim. Beş kuruş param yoktu, başkasının bi öğün yemek parasıyla bi ay geçinmenin hesabını yapardım ama en büyük derdim beni hiç sevmemendi. Bi ömrümde her yerimi hastalık sarmıştı da doktorlar kaç gün, kaç hafta yaşayacağıma karar veremezken, en büyük derdim seninle son bi sigara paylaşmaktı. Bi ömrümde alçak adamın tekiydim ama özümde iyi biriydim. hayatıma giren her kadında seni aradım. Kimisinin saçları aynı sen, kimisinin kokusu sana çalar ama hiç biri sen değil. Bi keresinde anne katili oldum. Sana çok ihtiyacım vardı. Nerdeydin? Bi ömrümde aynı anda gelmemiştik dünyaya. Sen benden 15 yaş yaşlıydın, gençliğim seni aramakla geçti, ihtiyarlığım senin torunlarını büyütmeni izlemekle. Bi keresinde aynı gökyüzü altında değildik, Adem'i daha iyi anladım, Havva'yı bulmak kaç asır sürdü? 

Şimdi duruyorum. Bi gün kavuşacağımızı ümit etmeye devam mı etmeliyim yoksa bu sevdadan vaz mi geçmeliyim? Beraber yaşlandığımız bi gerçek var mı hiç bi evrende? Yoksada, hayatın seni beklemekten başka anlamı var mı? Bize birlikte bir ömür biçilmediyse, o da göklerin ayıbı. Ben seni yaşarım düşlerde. İkimize mutlu bi yuva kurarım hayallerimde. Eksik kalan her hikayeyi tam anlatırım. Hiç elimi bırakmamışsın sen mesela. Hep bana öyle bakmışsın ki içimdeki sensizlik aslında hiç varolmamış. Torunlarımızı birlikte büyütmüşüz ve sen beni hep görmüşsün hep bilmişsin ve hep çok sevmişsin.