Yasamak

Herkes ne kadar üzgün ve yorgun. Kucucuk okul ama herkesin icinde kocaman firtinalar. 

Bi kadini gordum, elinde telefon kuytu bi kose bulmus, kocasina dert anlatmaya calisiyor. Gunlerdir de boyle, bi turlu kapatamadiklari mevzular var. Sigamiyor iceri, buz gibi havaya ragmen disarda konusuyor, bagiriyor, agliyor. 

Bi adam gordum, babasi cok hasta. Uzun zamandir bekleyisteler, iyilesmeler mi ayriliklar mi? O da depoda telefonda konusuyor, ailesinden haber almaya calisiyor. Konusma bitince gozyaslariyla odadan cikti. Isine koyuldu.Hic gozyasi dokmemis gibi. Beklemek mi daha zor, kaybetmek mi? 

Bi cocuk var, akrabalari öldü depremde. Kendisi cok gitmese de gormese de, ailesi üzgün. Dolayisiyla o da uzgun. 

Baska bi cocuk var. Sevdigi cocuk baska kizi seviyomus. Onlari yan yana gorunce ne yapacagini bilemediginden surekli onlari bulusturmaya calisiyor. Ama cok üzgün. 

Bi adam var. Ailesiyle yeni kavustular. Cok mutlu ama dusunceli. Para kazanmasi gerek. 

Ben varim. Terk edildim. Oysa cok umutluydum. Üzgünüm. Yine ben varim. Babamlarin mahkemeleri vardi bu gun. Hakim hepsine 6 yil 3 ay vermis. Babamin davasi yargiya, kardeslerimin ki istinafa gitmis. Yine mi hapis? Oyle olmasin cunku. Ben de aglamak icin bi oda buldum. Cok üzgünüm.

Her kapali kapi arkasi, hatta bazi acik kapilar arkasi hüzünlü insanlarla dolu. Hergün mutlu yuzlerimizi giyip geliyoruz, isimize, okulumuza. Konusuyoruz, guluyoruz, yalniz kalinca biraz agliyoruz ve devam ediyoruz yasamaya. Yasasin bi gun daha eksildi. Kahretsin biraz daha eksildik. Yasamak albayim, yasamak diyorum zor zanaat..

Yorumlar

  1. Adsız14 Mayıs 2024 19:20

    Her yüzde ayrı bir hikaye, ayrı bir hüzün. Düne takılıp kalırsan yarına ulaşamazsın. Gidenin arkasından bakmaya devam edersen sana sevgiyle bakanı göremezsin. Seni dipsiz kuyulara atan düşüncelerden silkelenip kurtulamazsan gökyüzünün güzelliğini göremezsin.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı