..

Ben daha ilk okul caginda bile degilken, babaannemler kisin bize gelirdi. Kalirlardi bi kac ay. Dedem durmaksizin bana Kuran ogretmeye calisir, bi turlu dogru cikaramadigim tecvidli harfler geceleri kabusum olurdu. Gunduz ne dua ezberliyosam gece de onu okur dururdum. Iki-uc yazimi okumus herkesin bilecegi gibi sessiz, yalniz, kocaman gorunmeye calisan urkek bi cocuktum ben. Simdi oldugu gibi o zamanda dokunsalar aglayabilirdim. 

Baharda dedemler köye donerken beni de gotururlerdi. Cogu zaman ben israr ederdim aslina bakarsaniz. Fakat bu gidislerin donusu ancak bi kac ay sonra olurdu cunku annemler ancak yaz tatilinde gelebilirlerdi. 


O kadar israr edip gittigim köyde, annemlerin ikinci telefonlarini acamaz, aglardim. Cunku onlari ozlerdim. Zaten 5 yaslarinda bi cocugun aylarca annesinden ayri kalmasi nerden baksaniz sacma. 


Benim yatagim, genelde oturdugumuz buyuk salonda olurdu. Eskiden odanin ortasinda ocak tuttugunden tavandaki yontulmamis agac govdeleri hep simsiyah olmustu isten. Aksamlari orda uyumak, uyumaya calismak kabus gormekten beter olurdu. Cunku cok genis hayal gucum bana turlu oyunlr oynar, agaclarin siyaha donmus bedenlerinden ne canavarlar, ne cadilar uretirdi. Hala uykuya dalmak uzun suruyor ama o zamanlar uyumayi basarmak bi mucize olurdu. 


Aylarca annemlerin gelmesini bekler, geldiklerinde de hic ozlememisim gibi hic korkmamisim gibi cok guzel hosaflar yapmayi ogrendigimden, süt sagdigimdan bahsederdim. Ama bunlarin hepsi, neden beni gonderdiniz, cok korktum dememek icin bi bahane olurdu. 


Sonra ertesi yil yine ayni hikaye. Bu hikayeleri bi psikologla konusurken demisti ki o yaslarda cocuklar sarilmak ister, guven duygusu almayi, ailelerinin hep yaninda oldugunu bilmeyi ister. Eger orda sana sarilan biri vardiysa onun icin sebebini bilmeden gitmek istemis olabilirsin. Ben bu yoruma katilmadim. Cunku bence her seferinde beni gondermemelerini bekledim. Bi nevi blof yaptim, aslinda sessizce yalvardim ne olur kal deyin diye ama hep gidildim:)( bu kelimeyi betul bulmustu). Yani kisacasi hep sevildigimi gormek isterken hep vazgecilmesi kolay biri oldum. 


Simdi 33 yasindayim. Kendimi tabiki yolun sonunda hissediyorum orasi ayri ama bu kadar yildir cokta bisey degismedi hayatimda. Hala cok bagimsiz, cok ozgur, cok umursamaz gorunmeye calisip sevgi dileniyorum ve sonucta cok farkli degil, hala cok kolay vazgecilen biriyim. Nasil kurtulacagim bu sacmaliktan bilmiyorum.  

Hakikaten insan yedisinde ne ise 70 inde de oluyo galiba. Neyse zaten yapcak bi sey yok. Kaderimizi nasil degistiriyoruz? 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı