Kayip

Herkesin ne cok derdi var. Yusuf abiyi bulamadilar hala. Bu konuda oldukca kizginim ve uzgun. Uc yil olmus. Bu belirsizlige nasil dayaniyor esi, cocuklari, ailesi? Oturup aglayasim var. Herkesin her zaman bu kadar cok derdi var miydi? Galiba gercekten en iyisini Bunyamin yapti. En akillicasiydi buralardan gocup gitmek. 

Bugun sehit edilen ogretmenin resmini gordum. Olum yildonumuymus. Ona da cok uzulmustum. Pkklilarai anlayabilirdim belki onu öldurmeselerdi oyle. Cunku boyle dava olmaz. Barbarlarin, canavar ruhlu tiplerin gucu hep masumlara yetiyor. En cok masumlarin derdi var bi de. 

Ben de su aralar her seyimi kaybettim. Kotu olan da nasil kaybettigimi bile anlamadim. oylece elimden kaydi her sey, kendiliginden, mucadeleye firsat vermeden. Bazen dusunuyorum acaba turkiyede olsam boyle olur muydu diye. Belki daha kotusu olurdu. Sonucta ben bile farkedemedim kayiplarimi, bizimkilerde cok bi sey yapamazdi herhalde. 

Bu gune kadar neler kaybettim bi sayalim. Dedem gitti. Kalender adamdi. Oldukca karizmatik bide iyi ruhlu. Iyi insanlar umit vadediyor ama dedem gitti. Bunyamin de gitti. O da iyi cocuktu. Bu dunya ona fazla geldi ya da o dunyaya. Gecenlerde gunes gozlugumu kaybettim, 138 dolara almistim. Zehra ablanin verdigi Japon bebegi ve bin bir zorlukla aldigim atli karincali muzik kutusunu kaybettim. Yani kaybetmedim de geride biraktim ama sonucta kayip. Bazi seylere olan inancimi kaybettim. Oldukca huzunlu oldu. Birisnin bana karsi olan sevgisini kaybetttim ve galiba sevme yetimi. Bazi insanlarla arkadasligimi kaybettim. Aileme olan bagimi kaybettim. Yakinda vizemin suresi dolacak, galiba onu kaybedecegim. Arabamin otomatik anahtarlarini kaybetmistim. Ne cok sey kaybetmisim. Elde ne kaldi? 

Neleri unuttugumu hatirlayayim bide. Ensarin soyadini unuttum. Bi de Efe'nin. Ikisinide bulmak isterdim tekrardan. Bi sarkiyi unuttum. Boluda 4 genc, iki kiz iki erkek, Ferit Talay caddesinden yukari cikarken cocuklardan biri soylemisti o sarkiyi, aslinda kendi capinda unlu de bi sarkliydi da, melodisi dahil sarkiyla alakali herseyi unuttum. Bu sarki olmadan guzel bi resim eksik kaliyo kafamda. Umarim bunu hatirlarim bi gun. Sevdigim bi siiri unuttum bi de. 

Yapamadiklarim var. Hic opera izlemeye gitmedim. Gitmek istiyorum. Sefilleri okuyamadim, cok uzun. Avrupa turu yapamadim, kiraz cicegi festivalinde Japonya'ya gidemedim. Duzenli bi hayat kuramadim. Istedigim bolumu okuyamadim. Hakeden insanlari, hakettigi gibi sevemedim. özleyemiyorum bile. Bazi arkadaslarimi yanimda tutatmadim. Allaha hakettigi gibi kulluk edemedim. Ne on numara ümmet ne de evlat olabildim ya da abla. 

Oldukça uzgunum su siralar. Sanki sokak kedisi gibi ortada kalmasam daha iyi olabilirdim. Daha iyi bi insan da olabilirdim. Daha eglenceli belki. Yorgunum bi de cok. Ruhum beni terketmis gibi. Yani ölmek gibi degilde, icinde midye olmayan deniz kabugu gibi. 

Nasil mutmain olacagiz? 




Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı