….

Evet sevgili dinleyiciler, bu gun de butun umutlarimizi, hayal kirikliklarimizi, can kiriklarimizi da heybemize koyduysak yol alabiliriz. 

Cok meshur bi hikaye vardir ya uzak bi adaya yuzup rekor kirmak isteyen yuzucu daha once defalarca deneyip tamamladigi mesafeyi kameralar ve rekor scorunu tutanlarin onunde yapamamis. Yarismadan sonra da bu gun hava cok sisliydi bitis noktasini goremedim, o yuzden devam etmeye takatim kalmadi demis. Bu gercek bi hikaye. Ama yasanmamis olsaydi bile yine gercek bi hikaye olurdu. Cunku bi cogumuz havadaki bu sisten, bitis noktasini gorememekten pes ediyoruz bu hayatta. Bazilarimiz cesur ve gercekten pes ediyor, digerleri nefes alip vermeye devam eden ölüler. Hepimiz öyle ya da böyle pes ediyoruz.

Bu gun size veda etmeye geldim ben. Bitis cizgisini gordugum bi hayat olsaydi belki takatim olurdu ama malesef yok. Icine girdigim bu donguden kurtulamiyorum. Nasil cikilir bu girdaptan bilmiyorum. Benden yasam enerjisi dilenenlere verebilecek biseyim yok. Oldukca uzun zamandir yorgunum. Nefes alirken dinlenemiyorum. 

Bu aksam kendime bir iyilik yapacagim ve oldukca uzun bi uykuya yatacagim. 9 yildir bu radyoda siz dinleyenlerle bulusuyoruz. Bu radyoda size kayiplarimdan bahsettim, sevinclerimden, dogum gunu kutladik beraber, beni teselli ettiniz cogu zaman, sizin sevinclerinizi, asklarinizi, hasretlerinizi paylastik. Bunlarin hepsi bende sakli. Eger yanimizda goturebiliyorsak, anilarimizin hepsi taa icimde. 

Taa icimde olan insanlar var, taa icten sarilmak istediklerim de, gidince sarilirim belki dediklerim de. Sizleri karanlik gecelerime ortak etmek istemezdim. Fakat emin olun bu karanlik bi gece degil, aydinlik bi veda sadece. Ceketimi alip burayi terk edebilmenin verdigi bi huzur ayni zamanda. 

Bizim burda da mevsim kis oldu da ciceklere dokunamaz oldum. 

Hepinizi cok seviyorum. Beni anlamanizi, anlamaya calismanizi istemiyorum. Sadece kabullenmeniz yeterli olacaktir. 

Öylece unutulmak istiyorum. Ertesi gun kimse beni konusmasin. Hic olmamisim gibi olsun. Hafizalardan silineyim istiyorum. Umarim oyle olur. 

Hepiniz kendinize cok iyi bakin. 

Sizi seviyorum. 


*radyocu son yayinini kapatip gitti…

Yorumlar

  1. Unknown10 Aralık 2021 00:02

    Rüzgar, herkese farklı görünür aslında. Arazide nöbet tutan icin üzücü yelkenlisiyle hayatın tadını çıkarmaya çalışan için motivasyon kaynağıdır mesela.
    Nöbet uzadıkça sabra ihtiyaç artar. Pes etmekten çok üstüne düseni yapmayı seçenler çok azdır.
    Rüzgarın yelkenliye verdiği hız karşısında mutluluğun zirve yaptığı dönemine girenler de biliyor ki bu hazza tekrar ihtiyaçları olacak.
    Rüzgar esiyorken vazgeçmeyip üstüne düşeni yapanların, vazgeçmeyenlerin yolun sonundaki gururu ve memnuniyeti yelkenliyle bir ömür aranacak cinsten oluyor.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı