Ruhuna sahip cikmak

Gecenlerde birisi ruh uzerine konusuyordu. Allah'a yaklasilan makamlardan birine (ismini hatirlamadim) ancak iki ruh birlesip tek ruh olarak girer dedi. Herkesin bu makami yakalayabildigi bir ruh var midir soylemedi ama senin icin olan ruh, ruh esi diyelim biz ona simdilik, seninle ayni zamanda yaratilmis olmayabilir dedi. Bazen gecmiste, bazen gelecekte, bazen de ayni zaman diliminde olsa da baska diyarlarda olabiliyormus bu ruh esi. Ruh maddeden bagimsiz oldugu icin, zaman ve mekan onun icin bir limit degilmis ve ruhunun farkinda olanlar insani sinirlari asip ozgurce zamanda ve mekanda dolasabilirmis. 

Bu gun de, Melih Kibar ve Cigdem Talu hakkinda bi yayin dinledim. Enfesti. Melih Kibar, Cigdem Talu ile tanistiginda 24 yasindaymis, Talu da 36. Cigdem Talu evlenip bosanmis, bir cocugu olan bi kadinmis. Birbirlerine cok asik olmuslar ama Melih kibar, toplum ve aile baskisi, aralarindaki yas farki, Talu'nun cocugu olmasi gibi sebepler yuzunden yurt disinda beraber olmalarina ragmen, Turkiye'de bunu basaramamis ve baska birisiyle evlenmis. Programin sonunda bazi dinleyiciler, Melih Kibar'a cok kizdiklarini ve artik onun sarkilarini dinlemek bile istemediklerini soylediler. Ben oyle dusunmuyorum. Bazi insanlarin birakin hayatlarinda olmak, onlari sevmek bile haddinden fazla cesaret ister. 

Babasi Melih Kibar'i Talu'dan ayirmak icin onu Londra'ya goturdugunde buyuk bir firtina varmis. El yordamiyla evindeki piyanoyu bulan Kibar, icindeki butun duygular, artik ask, ozlem, ihtiras, pismanlik, korku, cesaret, ne derseniz, ve firtinanin etkisiyle bir sarki bestelemis ve bu muzik kasedini hic birsey yazmadan Talu'ya gondermis. Talu'da karsiliginda pembe bi zarfta 2 sayfalik mektup ve bu besteye sarki sozu yazip gondermis. Yazdigi sarkinin basligi: Icimdeki Firtina. Melih kibar bu olayi anlatirken: "Benim sözsüz piyanoya doktugum hislerimi o sözlere döküp bana gonderdi. Allah boyle bir seyi herkese nasip etsin." diyor. Allah boyle birseyi herkese nasib etsin. Bir de Talu kanser oldugunu Kibar' a soylediginde buna cok aldiris etmedigini, Talu icin onun ancak sivilce gibi bisey olacagini cunku kanserin bu ilah gibi kadina bisey yapmayacagini dusundugunu anlatiyor. 

Kibar, Talu'yu ilah gibi diye tanimliyor. Bu tam olarak oyle sirk falan gibi bisey degil. Yani icindeki o hissin ya da o hissi sana yasatan kisinin ancak ilahi bisey olacagini dusunmek. Insanin o ruh esini bulmasi da oyle bisey sanirim. Ilahi aski bulmadan onceki son durak, ya da ilahi aska ulasmanin bileti, ya da kisiyi ilahi aska goturen yol. Oraya ancak ruh esinle girebilrisin. Onu da dunyada kac kisi bulabilir, kac kisi arar bilemiyorum ama zannediyorum dunyanin kuruldugu gunden bu gune ruhunun esini bulanlarin sayisi bir kasaba halki kadar etmez. 

Bu ruh konusunda konusan kisi bana; "Senin ruhun cok parcalanmis, paramparca olmus." dedi. Ruh bazen gecmiste, bazen gelecekte, bazen baska kisilerde kalabiliyormus. Benim ruhumda oyle. Anilar biriktirdigim yerlere, cocukluk anilarima, deger verdigim insanlara, ozlediklerime, gerceklestiremedigim hayallerime, kisacik sureligine olsa bile asik oldugum insanlara ruhumdan bi parca biraktim hep.  Agir agir azaldim. Toparlayamiyorum simdi ruhumu. Icindeki ormana yolculuk yap demisti ayni kisi, icindeki ormanda kaybolanlari nasil yapalim? 

Bu kadar parcalanmis olmak, bu kadar daginiklik insani ziyadesiyle yoruyor. Ustune bir de anlasilamamak daha dogrusu birak ruh esi gibi bisey, en yakinlarinda dahi makes bulamamak eklenince yasamaya devam etmek, verilen en buyuk mucadele oluyor. Bu zamana kadar hep cok yaslandigimi soyluyordum. Belki de bu yasliliktan cok kaybolmus olmanin verdigi bir yorgunluk. Belki de Cigdem Talu, ruhunun cogunu baska birinde biraktigi icin kanser olup 44 yasinda veda etti. Kibar onu uzun sure ziyaret etmemisti. Sonra 25 mayista, tanistiklari gunun yil donumunde, onu hasta yataginda gormeye gitmis. Gozlerini kaybetmisti, onu oldukca zor tanimis. 3 gun sonra da öldü. Belki de, ruhunun Kibar'a biraktigi parcasinin artik orda olmadigini anlayinca kendisinden geriye kalan parcasi ya gecmisteki guzel gunlere ya hic gelmemis umutlara dogru terk etti bedenini. 

Bunu nasil basaririz bilmiyorum ama ruhumuza cok iyi bakmamiz lazim. Ruhumuza sahip cikmamiz lazim. Ani istilalarinda onu parcalamadan nasil hatirlamaya, ozlemeye, mutlu olmaya, uzulmeye devam ederiz bilmiyorum. Ama galiba  insani hayatta tutan sey aslinda ruhumuza bedenimizde kalmasi icin bi sebep vermekle alakali. Sizin ruhunuzu bedeninizde tutan nedir? 



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı