UZUN GECE

 

Ne kadar uzun bi gece. Bitmek bilmedi. Halbuki 21 Aralik bile degil. Bu geceyi uzatan dunya gunes hareketleri değil de bi turlu karsisinda zafer kazanamadigim savaslarim sanirim.

Neyle, kimle savaşıyorsun demeyin. Bu ulkede yasamak bi savas, nefes almaya devam etmek göz yaşartıcı bomba ataklarina direnen bi eylem, her söz her dusunce bi protesto.

İnsanlar ölüyor. Hic birsey olmamis gibi. Siradan bi şeymiş gibi. Bu gun gunes dogmus, sicaklik 20 derecelerde, yan mahallede bi komsu karisini bicaklamis, baska sehirde bi genc kurtce sarki dinliyo diye darp edilmis, bi bebek hapishanede 2. yas gununu kutlamis, bi kadin aylardir cocugunu goremiyormus, bir baba oğluna pantolon alamadığı icin intahar etmis, bi anne de fön makinesini acik birakip intahar etmis cocuklari usumesin diye. Kucuk Leyla’nın muebbet hapis cezasi alan katil amcasi serbest birakilmis. Yeni alisveris merkezi acilmis, buyuk indirim var. Düğünlere yasak gelmis corona var, amnnn atin ölümu arpadan olsun.

Ben ortaokuldayken sağda solda terörist ataklari olurdu ve teror orgutu olayi üstlenirdi. Buna cok sasirmistim ilk. Hem suc isleyip hem nasil üstlerine alırlar diye. Sonra anladim ki yaptıklarını onurlu bi is olarak gorup dunyaya gununu gosteriyorlardi. Bu utanılacak degil ovunulecek bir şeydi onlar icin.

Bazen düşünüyorum keşke bu ulkede yasamayi savasmak yapan herkes en az bi terörist kadar onurlu olsa ve sucu üstlense. En azından kime neye kizacagimizi biliriz.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı