Sosyal varlik olmak istememek sorunsali

 

Bazen kendin olmak istemezsin. Baskasi da olmak istemezsin. Belki olmak istemezsin. Kendi ruhun seni yorar, hapsolduğun beden seni bogar. Bi cikis arayacak olsan tam olarak neden cikmak istedigini neden kacmak istedigini bilemezsin. Mutsuz oldugunu bilirsin. Mutsuz olmak istemezsin ama değişmesi gereken ne onu da bilmezsin.

Sosyal bi varlik olmanin artilari eksileri nedir? Mesela pandalar birbirlerine bakip "ay sen soyleymissin, kac senedir bi üreyemedin, bi offspring yapsaydin iyi olurdu" falan gibi seyler diyolar midir? Ya da bi panda baska bi pandanin onun kendisi hakkinda ne dusundugunu önemsiyo, umursuyo mudur? Ya da bi panda baska bi pandanin expectationlarina yetismeye calisiyo mudur?

Sosyal bi varlik olunca acaba kendimizi bile isteye mutsuz edilmeye mi itiyoruz ayni zamanda? Ya da ben ben olmaktan mutsuz oldugum icin mi onu yapiyorum? Mesela siz kendinizde mutsuz eden bir sey varsa çevrenizde baska birinin sizi bu mutsuz eden şeyi onaylaması ne değiştirir ki? Öte yandan kör olan birine kör demek ayip karsilanir. Demek ki aslinda insanlar bazi seyleri bilsede bilmiyomus gibi davranmalari beklenir. Bazen sosyal bi varlik da olmak istemiyorum. Acaba profession degistirip boyle cok da insanla muhatap olunmayan bi is bulsam ve insani baglarimi kessem mi baskalaryla? Annesinin basementinda yasayan sisman, sakalli, bilgisayar oyunu oynayan 30 lu yaslardaki kisi. Yada acaba kendimle barisik yasamayi ogrensem? Ben kendimle barismak istesemde baskalari hep nifak operasyonu.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı