Nisyan: Secici Gecirgen

 


Soruyorlar nedir bu durgunluğun sebebi, sanki butun neşenizi kaybetmişsiniz gibi. Ne oldu? Kotu birsey yok ya? Zaman diyelim biz ona dostum. Aldi goturdu butun guzel gunlerimizi, guzel hatiralari da, kotu olanlari birakti geriye bide bolca umutsuzluk.

İnsan mutluyken mi guzel hatiralar gelir aklina yoksa guzel hatiralari oldugu icin mi mutlu olur

bilemedim. Lakin son zamanlarda cayin tadi bile eskisi gibi degil. Bu zalim hayat cayimizin tadini da mi caldi, ne dersiniz? Bari onu biraksaydi.

Anlatırken gülmekten konuşamadığım hatıralarım vardı benim. Simdi aglamaktan anlatamiyorum ayni hikayeleri. Bide bu cikti basima son zamanlar, gozlerim hep su sızdırıyor konuşunca, dusununce, dinleyince, anlatinca. Tadilati nasil yapilir bilmiyorum bu vakıanın.

Bilirsin değil mi insan mutluyken zaman kosarak gecer ama aksi durumda gecmek bilmez. Gecen iki-uc yil onlarca yil gibi geldi. Onlarca kotu yil gibi oldu hep. İnsan bi kac ayda on yil yaslanir mi? Biz yaslandik. Eskidik biz eskidik. Inandirsak mi kendimizi hersey guzel olacak masallarina? İnanirsak olur mu? Olsa iyi olurdu.

Çocukların elinden oyuncağını alip durursan hep korkarlar sonrasinda tekrar kaybetmekten oyuncagini. Bende onun gibiyim simdi hersey her zaman kötü olamaz sanirim ama hersey daha guzel olsa da bir gun, yine elimizden alinmayacak mi oyuncagimiz? Alinacak tabiki alinacak.

Aliskanlik haline getirmezsek bari bu hüznü. O zaman pek iyi olmaz. Huzun mu`mine yakisan ne guzel gomlektir der Allah`in Resulu. Oyle midir? Huzun yakisir da mümine, ne kadar dayanir hüzne dunya uzerinde hukum surdugunu sanip kalbinin ve aklının odalarinin dahi hukmunu suremeyen insana?

İnsan kelimesi nisyan kökünden gelme dediler. Unutmak demekmis.Ama biraz seçici geçirgen galiba. Yuregimizi kanatan seyler hic unutulmuyor mesela. Bu konuda bi devrim mi yapsak. Grev yapsak en azından, isyan etsek, elimizde pankartlar haykirsak hep sokaklarda. Degisir mi bisey dersin? Yoksa dokunmasak mi hic birseye, devam etsek bu duzene, alissak mi yada? Kalsa mi can kiriklarimiz içimizde öylece.

Buna da neyse deyip gecelim en iyisi. Herseye dediğimiz gibi. Her cümlemizin degismez sonu oldu bu kelime degil mi? Neyse…

Zaman diyelim biz ona, zaman diyelim. Herseyin zehiri de ilaci da olan zaman diyelim biz ona.

Kendimize çok iyi bakalim bide aklımıza mukayyet olalım olur mu? Bu yaştan sonra bide mahallenin delisi olmayalim, amnnn yada olalim gitsin.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı