Mevsimlik Küskünlükler

 

Hayat bi nehir gibi degil akip gitmiyor. Duruyor, hizli akiyor, bazen yavas, bazen geri sariyor, bazen tekrar tekrar ayni kismi oynatiyor. Mevsimlik kıyafetlerin, mevsimi geçince dolaba kaldırılması gibi. Bazen küflenmis, köhne anilariniz cikip geliyor gün yüzüne. Bilmiyorum mevsimi geldigi icin mi yoksa onlar hep mevsimsiz mi? 

Bu aralar benim depresyonlarım depresti ve çıktılar katli olduklari sandiklardan. Biraz küskünüm. Neye, kime bilmiyorum. Belki biraz kendime. Ne zaman geçer bilmiyorum. Aslinda, you know what, sanirim biliyorum ama sikayet etmenin cok da hakkim olmadigi bi mevzu, itiraf etmesi zor. 

Bayagi bi zamandir yillar durmus gibi. Hayat akmiyor, her hafta yeni bolumu yayınlanıp, hala hic bi ilerleme kaydedilmeyen one piece bölümleri gibi su aralar. İnsanlar ölüyordu, hala ölüyor, bi evim yoktu hala yok, babam özgür degildi hala degil,o vatanindan ayriydi yillardir hala ayri, hatta şimdi daha ayri. Babaannem, dedem yasliydi hala yasli. Saclarimda bi kac beyaz belirdi bi, bi de gözlerimin kenarlarında gülünce kirisikliklar cikiyor artik. 

Vatansiz diye bi kelime girdi sözlüklerimize. Belkide hep vardi da ben bilmiyordum. Bazilari bir durumu ifade etmek icin kullaniyor bu sozcugu, “Benim çocuğum vatansız cunku vatandaşı olmadığımız bi ulkede dogdu.” gibi, bazilari bi hakaret, küfür gibi kullaniyor “Seni vatansiz pic.” gibi. 

Ben literally vatansiz degilim sanirim cunku hala Turk vatandasiyim ama doğduğumdan beri vatansızım sanki. Doğduğumda göbeğimi tandirin oraya gömmüs babaannem cok uzaga gitmeyeyim diye. Ama sonra miras paylasimi yapilirken orasi babaannemlerin olmaktan cikti. Bi terapiye katıldım, konuşmacı kendinizi ait olduğunuz bi yerde hayal edin dedi. Butun terapi boyunca daha ilk adimi tamamlayip bi sonraki bölüme geçemedim. Ait olduğum bi yer bulamadim. Aklima küçükken tatillerde uyuduğum büyük babaannenin odasi geldi ama orasi da miras kavgalarinda baskasina verildi artik bizim degil. Iste bu yuzden galiba ben de vatansızım hatta evsiz ve barksiz olabilirim, figuratively yani. Yoksa homeless degilim cok sukur. 

Bakalim dertler, tasalar, hayal kirikliklari bi takvim takip ediyor mu? 2020 nin son gunleriyle birlikte uzun zamandir duran hayat acaba yoluna devam edecek mi? 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı