Kilometreleri sayarim tesbih diye

 

Dusunuyorum su an en cok neye sukrediyorum diye. Hatirlamak eylemi geliyor aklima. Kotu seyler dertler de hatirlanir ama en aci veren seyleri unutmak hatrina dahi olsa hatırlamaktan asla vazgeçmek istemem. 

Sonbahar geldi. Yağmurlu gokyuzune bakip en eskiyi en yeniyi en aciyi en mutlulugu hatirlamak zamani. Aklimda buruk, utangac ve nese dolu gülümsemelerin hep. Gulumsemende ilahi bi mesaj var. Icimi isitiyor. Sanki beni daha iyi bir kul yapiyor. Gercekten de sana bakmak tefekkür etmek gibi. 

Seni cok ozledim. Ne kadar da uzaktasin. O kadar uzak ki kuslar bile uçarken çok yorulur. Bi guvercin gönderemeyeceksen oldugun yere kanadina bi not iliştirip nasil dayanacagim bu ayriliga? Kilometreleri sayayim en iyisi bende tesbih diye. Her bi sayida ismini sayiklayayim, kilometreler azalmaz belki, ozlem de azalmaz ama adin gonlumu ferahlatir. 

Resimlerine baktim gecen gun. Hepsinde ne kadar da kocaman gulmussun, gercekten mutlu muydun hepsinde? Seni oyle cok ozledim ki burnumda tutuyorsun buram buram. 

Sana söylemesem iyidi ama sigaraya basladim. İçime çektiğim her dumanda özlemin daha anlasilir, daha kabul gormus oluyor sanki. Sarkida dedigi gibi “sensiz kotuyum, beterim”.Bir an once donmen lazim bana. Beni de alıp gitmen lazim. Kanatlarim kirik sensiz. Yuvasindan dusen kanatlari kirik bi kus gibiyim. Senin beni alip, yaralarımı sarmana ihtiyacim var. 

Kime ait oldugunu bilmedigim bi siirde vardi:”Senle ben iki kisiydik, Sen gidince bir kalirim sandi herkes ama ben yarim kaldim, eksik kaldim” Ben de senden uzakta yarim kaldim, yersiz yurtsuz kaldim, eksik kaldim...

Seni cok ozledim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı