Hüzünlü Bir Adam

Huzunlu bi adam sevdi o. Yani acilari herkes tarafindan kabul gormus, anlatsa roman olur gibi degil de kendisi huzun olan bi adam sevdi. Ama kendisi huzun olan bi adam nasil sevilir bilmedi. Bazen oyle hissetti ki kocaman kanatlari olsa alsa o adami kanatlarinin arasina öylece sarılıp kalsalar. Kendisi de biraz huzun gibiydi. Huzunlu olanlarin kafalari hep baska calisir. Varla yoku çok ayird edemez mesela. Kafalarının içinde hep baska bi dunya daha vardir herkesi kabul etmedikleri. Gozleri bugulu bakar hep, sislidir yani. Oyle cok buyuk, toplumun icini acitan bir sey yaşadıklarından degil de gozleri hep baska dunyalari dolastigindan.

Simdi onun kafasinin taa icinde baska bi dunya var ya o dunyada kanatlari olmak serbest. Howl gibi. Howl gibi siyah kanatlariyla sardi o adami. O adamin gozleri buguluyken, başka bi alemde gezinirken o o adamı korudu.

Sonra merak etti. Huzunlu adamlar ne ister? Mutlu olmak isterler mi mesela? Ya da mutluluk nedir onlar icin? Mesela el ele bi sahil kıyısında gezmek ister mi bu hüzünlü adam? Eve geldiginde mis gibi ekmek kokusu duymak? Sabah evden çıkarken biraz utangaç biraz sehvetli bi buse ister mi? Yoksa bu adam sadece huznu mu sever? Biraz gulse iyi olurdu ama guldugunde kendini huznune ihanet etmis gibi mi hisseder?

Huzunlu bi adam sevdi. Adami mi sevdi yoksa huznunu mu? Cunku o da huzunlu bi kadindi. Ortada hic bisey yokken bile kalbi mahsun olmali insanin yada o kadin oyle derdi. Elleri mürekkebe bulandi diye hüzün kokar mi birisi?  Her kanun herkes için değildir sonuçta. Mesela mavi herkes icin mavi degildir. Gokyuzudur bazilari icin, bi cicektir belki yada bebek battaniyesi.

Huzunlu bi adami herkes sevmemelidir. Huzunlu adamin huznunu öldürebilir (her ölüm kötü müdür?), ya da çok fazla mutsuzluk olabilir. Belki gurultulu bi mutsuzluk olur.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı