Hayaller-Hayatlar

 



Bi keresinde bi cocuga sordular gunde kac lira kazanıyorsun diye. Dort-bes dedi. Sonra hayalin ne dediler. Yok dedi. O zaman farkettim ki hayal kurmak ta zenginler icin. Hayat o kadar şerefsiz ki daha kucucuk cocuga bile gerçeklerini ogretiyo hemen. Simdi bu kimin sucu? Neden bazi cocuklar simarikligin dibine vurmuşken, bazilari icin hayal kurmak bile luks?

Şimdi ben ne yapayim? Bir, dunya bu kadar adaletsiz bi yerken tanri inancini nasil sevebilirim? Bi yaratici yok demiyorum ama neden bu kadar aci var? İki, sadece eleştiri mi yapmaliyim? Tanriyi, devlet politikalarini, kapitalizmi, kısacası bu hayatin duzenini elestirmeli, hakaretler etmeli miyim? Uc, bu durumu en aza indirmek için çeşitli projeler mi duzenlemeliyim? Dort, kendi vicdanımı rahatlatmak için, kendim bi cocuga yardim ederek bu sorulardan, bu sinirden kendimi kurtarabilir miyim?

Bu dünyadan nefret etmek icin gercekten cok sebep var. 

Dunyaya bakiyorsunuz, gazeteciler, devlet adamlari cikip bagira cagira kendi fikirlerini beyan ediyorlar. Nefretlerini kusuyorlar bi suru seye karsi. Onlara bunu neden yaptıklarını sorunca the world is going to be destroyed diyorlar. Pardon da o zaman bugun dunya icin ne yaptin diye sorarlar adama. Lafla peynir gemisi yurumez var bide.

Neyse bu cocuga hayal kurmak bedava diye birisi soylemeli. Gerçekleşmeyecek olsa bile. Uyumanin baska bi guzel yani da icinde ruya gorme ihtimali olmasi. Seni icinde oldugun sacma durumdan, umutsuzluklardsan cikarip tamamen baska bi yere goturuyo. Cok hos degil mi? Mesela ben hep uzaya cikmayi başka bi gezegene gitmeyi hayal ediyorum. Olacak mi? Hayir. Hayal etmeyi bırakıyor muyum? Hayir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı