Gökyüzünde mavi sen demek

 

Sen gidince dayanirim sandilar, biraz ağlar, biraz üzülür sonra unuturum sandilar. Hakkımda çok şey sandilar. Hep asilsiz varsayımlar. Bu konuda kızgınım. Taninmadigim icin kizginim. Yani degeri sonradan anlasilan sanatkarlarin yasadiklari zaman ki kirginliklari gibi degil de varoluşu temaasacilarin onayina bagli olan resimlerin, siirlerin, ve butun eserlerin sessiz kizginligi gibi.

Ama bu durumun faili kim, kizginligimi kime yöneltmeliyim bulamiyorum. Beni duymadiklariniz, gormediklerini dusundugum yakınlarıma mi yoksa zaten duymazlar diye sustuğum icin kendime mi?

Ama nasil kizmam? Seni unuturum zannettiler, inanabiliyor musun? Yani seni unutmak demek kendimi unutmak demek. Ben vapura ilk kez seninle binmiştim. Vapura bindigimi, ruzgarin yuzune vurusunun havada salınan bi kus kadar ozgur hissettirdigini, ilke kez vapurdan denize bakip altinda ki baska bi dunyanin seyircisi oldugum zamani nasil unutabilirim? Boyle bi ihtimal varsa da istemem ki, hatiralarimi biriktirmek icin ne kadar zaman harcadım simdi nasil onlari bi hic gibi birakabilirim? Sonra benim icin sahlep demek sen demek, hatta demistin ki chai tea buna cok benziyo istedigin zaman ondan ic yani demek ki chai tea de sen demek. Butun sevdigim sarkilar, siirler, kutuphanemdeki kitaplarin hemen hepsi sen demek. Burnumda deniz kokusu, gokyuzunde mavi, sonbaharda sarinin kırmızının her tonu. Hepsi sensin. Dunyanin 4 te 3 u su oldugu gibi beni ben yapan herseyin 7 de 5 i sensin. Dunya da su yoksa yasam olur mu? Ben de sen yoksan icimde yasam olur mu? Simdi seni unutunca nasil yasamaya devam edebilirim? Bunu benden nasil bekleyebilirler? 

İkimiz icin bi son dusunurdum bazen ama her seferinde ikimizin beraber ölmesiyle biten bi hikayeydi bu kafamda. Beni birakacagin, benim seni birakacagim, benden önce öleceğin ya da benim senden once ölecegim bi son dusunmeye varmadi kafam hic bi zaman. Ama iste düşünmedikleri, düşünmek istemedikleri seyler de insanlar icin. 

Simdi ben de Didem’in dedigi gibi diyorum, Tanrim olanlar oldu beni olacaklardan kolla. Ama dayanamiyorum. Bu benim kaldirabilecegim bi yuk degil. Biliyorum benim ölümüm sensizlikten olacak. Bu yuku kaldiramiyor kalbim ve simdi birakiyorum herseyi, sensizlik yukunu, kendimi, yasamayi yani herseyi. 

Son an boyle bisey mi? Hep Azrail hazretlerini gorurum zannetmiştim. Onun cok guzel oldugunu hayal etmiştim. Gercekte olan sadece korkunc bi caresizlik hissi. İlaçlar biraz daha yardimci olur zannetmiştim. Pek bi ise yaradıkları yok gibi. Korkuyorum suan cok, usuyorum bi de. En cok ellerim ve ayaklarim usuyor. Canim oralardan cikmaya mi basladi? Ellerim benden önce mi öldü?

Cok uzaklarda, daglarin, denizlerin otesinde tek basina yasayan bir yalniz bi adam varmış ve bi gün kendi anilari onu terk etmis ve bu yalniz adamin yalniz vücudu yavas yavas ellerinden ve ayaklarından başlayarak tükenmiş ve hava karismis kar tanesi gibi. Kimse bilmemis nereye gittigini, geri gelip gelmeyeceğini, gelip gelemeyeceğini. O da bilmemis gelirse aradığını bulup bulamayacagini. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı