Çocukluğuma bi bilet

 

Bi hipnoz seansına katildim. Terapist oldukça sakin bi ses tonuyla kendini tanıttıktan sonra insanin kalp atislarini tek duzeye indirgeyen ayni ses tonuyla devam edip, gözlerimiz kapamamizi ve kendimizi ait oldugumuz, rahat hissettigimiz, belki çocukken koşup saklandığımız bi yerde hayal etmemizi istedi. Adim basitti. Kendini ait oldugun yerde hayal et, çocukluğuna in ve buyumus olarak ordan ayril. Seans yaklasik bir saat surdu. Aslina bakarsaniz bu adımdan sonra terapistin ne soyledigi, surecin nasil gittiği ile alakali bi fikrim yok cunku 1 saat boyunca kendime ait oldugum bi yer bulmaya çalıştım.

Seneler boyunca o kadar çok sehir ve ev değiştirdik ki cogunu hatırlamıyorum. Bide bunu psikologla görüşmeye başladığım surecte farkettim, beni üzen herseyi ve bunlarin yasadigim her yeri son kırıntısına kadar silmis beynim. Dolayisiyla yasadigimiz evleri hatirlamiyorum. Hatirladiklarima kendimi ait hissetmedim. Büyük babaannenin odasi geldi aklima, koydeki. Yazları koye gidince orda uyurdum. Ama her sene öyleydi sonuc olarak, yazdan yaza olsa da. Ama sonra dedemin abisi, bu evin yapimi icin cok para gönderdiğini söyledi ve o evi onlardan aldi. Yani o ev artik bizim degil aslinda hic bi zaman degilmis. Zaten 6 yıldır oraya gitmedim, son gidişim de yine bi kac yilin ustune olmustu. Kendimi o odada hayal etmeye calistikca oranin bi baskasinin olmasi fikri beni odadan defetti ve kalakaldim öylece. Evsiz, yersiz, kimsesiz.

Şimdiye kadar 5 farkli ulkede yasadim, 13 farkli sehir. Kimilerinde evimi tek basima kiraladim kimilerinde ev arkadaslarim vardi, Turkiye de yasarken de ailem. 30 yıldır bu dunyada yasiyorum ve başını sokacak bi evi olan evsizim. Ait oldugum hic bi yer yok. Ölü bedenimin bir gün ebedi olarak huzur bulacağı ya da huzur arayacağı, mezar tasimda,ki olursa, yazan ismi hatirlayip, aklinda anilar canlanacak insanlarin yasadigi, ses dalgalarimin kayitli oldugu bi yer yok ve ben 8 milyarlık bu dunyada hic bi yere ait degilim. Bu kimsesizler yurdundaki cocuklarin cogu evlat edinilmiş de ben geride kalanlardanmisim.

Ait oldugum, korkunca sigindigim bi yer olsaydi ben de digerleri gibi çocukluğuma bi bilet alabilseydim kendimi kurtarabilirdim. Ama yok. Dolayısıyla çocukluğuna inebilmek bile bi nimetmis. Tarik Tufan in dedigi gibi Gregor Samsa bunaltici ruyalarindan uyanmayabilirdi de.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı