Bir Buhran Gecesi

 

Bazi seylere alisilmiyor Semi. Sen her ne kadar alıştık bunlara, hep başınıza gelen seyler desen de her seferinde hep ayni aci hep ayni caresizlik.

Gecen dusunuyodum hayatta en zor şey nedir diye, ayrilik mi özlem mi, gurbet mi, surgun mu, hic sevilmemek mi. Hayattaki en zor sey caresizlik. Kaderine mahkum olmak. Ben inanmiyorum oyle cuz-i irade falan. Ne seçim yaparsan yap bi sekilde seçimlerinin en boktan sonuclarina katlaniyosun at the end. Yani belki herkes için bu böyle değildir. Bazilarinin sukran duydugu daha cok sey vardir. Benim hayatim üzerinden genelleme yapamam.

Sürekli kendimi bi çaresizlik içinde buluyorum. Bazen senin butun onlemlerinin karsisinda sekil degistirip saldiran bi virus gib sekil degistiriyo caresizliklerim. Ama hep orda. Bazen boyle süslü cümleler geliyo aklıma yok acilarinizi sevin falan diye. Hatta yillar once yazdigim biseyde vardi, gerci ben yazar falan değilim aklima gelen cümleler genelde baskalari tarafindan yazilmis yada soylenmis oluyo cogu zaman. Benim yazdigim sey; acılarım yada yalnizligim beni en uzun sure terk etmeyen sadik dostlarim gibi. Yada buna benzer bisey.

Neymis, acilarimizi yaralarimiz sevecekmisiz. Birak Allah askina Semi ya. Manyak misin sen? Otuzuna gelince biraz akillanmis olabilirsin. Yeni söylemim su. Acilar, yalnizliklar, çaresizlikler, hayal kirikliklari hic bi zaman sevilmez sevilmemelidir. Asina oldugun bi yuz olabilirler ama hic bisey yapamıyosan nefret et onlardan.

Simdi bunu seciyorum o zaman, caresizliklerimden nefret ediyorum. Surekli kapana kısılmış fare gibi hissetmekten nefret ediyorum. I always own my mistakes and not afraid of admitting them and I know how to apologize. Ama burda bi sorumluluk kabul etmiyorum. Şuan bu halde olmam uzerinde hicbir etkim yok ve lanet olsun bu kadar çaresiz hissetmeme ragmen kusecek kimse yada gidecek başka bi kapım da yok. Kafamda gokyuzunden bana bakip benimle dalga gecen bi tanri image beliriyo. Sey der gibi, "eveeet. bunları getirdim basina. napacaksın? Hadi bi soyle soyle napacaksın? başka gidecek kapın mı var? " Yok! baska kapi da yok.

Bediüzzaman bi risalesinde yazmıştı. Bi Yahudi din degistirmek istese Christian yada Musluman olabilir. Bi christian din degistirmek istese musluman olabilir. Ama bi musluman din degistirmek istese gidecek bi kapisi yoktur. Var olduğunu bi kere gordugunuz yada hissettiğiniz bir şeyi yok sayamazsınız. Yani hayatinin belli bi doneminde Allahin varligina inanmis biri adlinda yokmus diyemez. Cunku bildin vardi.

Alin size başka bi caresizlik yada dipsiz kuyu. Bi musluman hristiyan olamaz, yahudi olamaz, ateist olamaz, buddhist olamaz. Bunlardan biri gibi yasamayi tercih edebilir belki ama onlardan biri olamaz.

Ben budistlerin yasam bicimlerini beğeniyorum. Buddha nin gercekten bi ogretmen olduguna inaniyorum. Ama buddhism bana hayatta kimin iyi kimin kotu olduguna, bi sonraki hayatinda kimin Gregor Samsa kimin King Abdullah olarak dünyaya gelecegini belirleyen bi power dan bahsetmiyo. Ben bi kere inanmisim dogmamis, dogrulmamis, ezeli ve ebedi, esi benzeri bulunmayan var. Simdi bununla nasil compete yapsin buddhism?

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

îki ters bir düz

Düğün günüm hayatımın en mutlu günüydü belki. Rüya gibi bir düğün olmuştu. Salon, yemekler, çiçekler, hatta o dönemin ünlü sanatçılarından biri bile sahne almıştı düğünümüzde. Planlama için işin uzmanlarıyla çalışılmış, bana onlarca kıyafetin arasından istediklerimi seçmekten başka bir iş kalmamıştı. Şimdi ki gençler olsa bundan rahatsız olup, benim istediğim gibi olsun derler muhtemelen ama ben çok iyi biliyordum ki bu kadar büyük bir aileye gelin olmanın sorumlulukları vardı ve ona göre davranmalıydım. Bu sebeple her şeye başkalarının karar vermesi beni hiç rahatsız etmedi, aksine keyif aldım. Nüfuslu bir ailenin, yüksek mühendis oğluyla evleniyordum ve bu gibi hikayelerde olanın aksine kocamı seviyordum. Uzun boylu, yakışıklı, güler yüzlü, saygılı, merhametli, yaptığı işi en iyi şekilde yapan ve etrafı tarafından saygı duyulan bir adamdı. Ailesi benim ailemin seviyesinin çok üstünde olmasına rağmen beni kendilerine layık görmüşlerdi ve istemişlerdi; bizimkiler de ağızları kulakların...
Devamı

Boşluk

Uyku tutmadı. Kaç zamandır bu uyku tutmayan geceler ne kadar da çoğalmaya başladı. İçimde bir huzursuzluk var. Öyle kötü şeyler olacağına dair değil, hiç! Tavana bakarak bir sürü şey düşünmeye başlıyor, hiçbirinin sonunu getiremiyorum. Sonra her şeyin düzeleceğine dair umutlarımı enkaz altından çıkarıp derin bir nefesle ciğerlerimi doldurduğum bir gece. Bazen kendi nefesimden çalıyormuşum gibi geliyor. Derin bir nefes alıyorum ama içime değmiyor. Hani hava içine girdiği şeyin şeklini alırdı, neden bana yetmeyen soluklar var? Dışarıda yağmur var. Günlerdir dışarı adım atmamıza izin vermeyen sıcakların hakkından geldi. Bir de dolunay. Bazen bu boktan dünyanın bu kadar süslü olmasını anlamıyorum. Pekala kapkara bir gökyüzü olabilirdi ama yok, illa süsleyecek her yeri Tanrı. Zorla gittiğin, olması gerekenin iki katı çalıştığın şirketin çalışanlarına iki kutu pizza ısmarlamaya benzer bir şey. Neyse, iki kutu pizza, hiç pizzadan iyidir. Bu akşam her şey ters gidiyor. Aç kaldım, evde yiyecek ...
Devamı

Kırk yıllık hatır

Ben 4 yaşındayken annem öldü. Sessiz bir ölüm oldu. Öylece kalbi durdu bir gün. Sebebi aldığı ilaçlar dediler ama ben inanmadım. Bence sebebi bir türlü üstesinden gelemediği üzüntüydü. Ben tek çocuğum ama benden önce ve sonra toplam 6 bebeğini toprağa verdi annem. Babam gamsız adamın teki. Öylesine alışmış ki her çocuğunun ölmesine, köyden toplu mezar almış. Ben doğunca bana da yer kazdırmış. Ben ölmedim ama mezarım var, boyu ölen umutlarıma küçük. Annem bana doğum yapacakken, sancısı tutmuş hastaneye götürmüşler. Doktor bugün doğmaz demiş eve göndermiş. İki saat sonra evde doğmuşum. Herkes ölür diye beklerken açlıktan ortalığı inletince tamam demişler, yaşıyor. Ama yine de çok umut bağlamak istememişler. Sağa sola çarptığımda, kaybolduğumda falan hiç öyle büyük olay yapmazlardı. Sağ salim bulduklarında şaşırırlardı. Aslında tam tersi olmasını beklersin ama onları suçlayamam. İnsan hep en çok acıtan yerinden tekrar tekrar yaralanınca tekrar incinmeyi göze alamıyor. Neyse. Zaten küçücük...
Devamı