Sevgili Günlük

Bazen kendime bu dünyada bir yer bulmakta zorluk çekiyorum. Nereye gitsem sığıntıymış gibi hissediyorum. Sanki var olmam hiç söz konusu değilmiş de, araya karışmışım gibi. Hani resim çektirirken bazen ellerinizi nereye koyacağınızı bilemezsiniz ya, fazla gelir elleriniz, işte öyle. Kendimi var edemiyorum. Tanrı'nın benimle ne kastettiğini bulamıyorum. Geçenlerde birisi, her fotoğrafta farklı çıkmışsın, makyajdan mı böyle diye sordu. Evet dedim ama aslında bu doğru değil. Gerçekten de bazen yüzüm bile bir kimlik bulamamış gibi oluyor. Birinde dokunsan ağlayacak bir kız, bazen sinsi bir pislik, başka zaman haylaz biri, bazen inanılmaz çirkin, bazen güzel bir kadın ama hepsi farklı kişi gibi. Rüyalarımda bile kendimi asla tek bir halde göremiyorum. Çocukluğumdan beri böyle. Galiba hep bu dünyaya yanlışlıkla gelmiş gibiydim. Bir tık kırgınım. Bu kadar yalnız, bu kadar bir başıma bırakılmaktan dolayı kırıldım. Hayatımda bir kere, görüştüğüm birini ailemle tanıştırmıştım. Aslında sadece ...

Dünyanın en sıradan yaz aylarının birinde, dünyanın en sıradan akşamında, alelade bir kafede dünyanın en sıradışı kadınını gördüm. Bunun için bir hazırlığım yoktu. O gün evden çıkarken, bu dünyada yaşamayı hak eden birkaç şeyden birine rastlayabileceğimi hayal etmemiştim. Sıradan bir akşam olsun istiyordum. Evimin iki alt sokağındaki kafenin terasında, ufukta deniz manzarasına karşı bir kahve içerim bir de kitap okurum diyordum. Ama işte hayat böyledir. Sürpriz yapmayı sever. Hiç beklenmedik anlarda köşe başlarından çıkıverir karşına. Aslında sadece zihnim değil, gönlüm de bir sızlamaya hazır değildi. Olurverdi işte. Kahvemi aldım. Her zamankinden biraz daha erken bir saatte, elimde kitabımla, terastaki kırmızı koltukta yerimi almaktı hedefim.  Bulutlar her zamankinden daha güzeldi sanki. Tanrı'ya bulutları yaratmayı düşündüğü için teşekkür ederim.  Kafede pek kimse yoktu. Sadece ön masada bir kadın oturuyordu. Aslında benim planım onu görmezden gelmekti ama o beni o kadar iyi...